Waarneming

      Geen reacties op Waarneming

Foto Stefan Verkerk

De basis van wetenschap is waarneming, observatie. Maar mensen zijn niet echt heel betrouwbare waarnemers, zo ontdekte ik gisteren maar weer eens. Op weg van mijn woonplaats naar Hilversum was ik op de A28, vlak bij ’t Harde, getuige van een flink ongeluk.

Een auto die een meter of tien voor mij reed op de linker rijbaan (ik reed rechts, met ongeveer 120 km/uur) schoof langzaam verder naar links. Ik zag de auto over de doorgetrokken witte lijn gaan en daarna nog een halve meter verder. Op dat moment kwamen de linkerwielen naast het asfalt. De chauffeur wilde corrigeren, raakte in een slip en de auto begon te rollen.

Wat ik mij herinner zijn rondvliegende stukken en een auto die links in mijn beeld rondstuitert. Ik twijfelde heel kort tussen hard remmen of gas geven en deed het laatste. Naar mijn idee stuiterde de auto de weg weer op, maar ik schoot er langs zonder schade, alleen wat getik van zand tegen de voorruit.

Ongeveer honderdvijftig meter verderop heb ik de auto op de vluchtstrook gezet om 112 te bellen. Daarna ben ik doorgereden, er was al voldoende volk bij het ongeval. De rest van de dag bleef de tollende auto op m’n netvlies staan.

’s Avonds heb ik even op internet naar een bericht over het ongeval gezocht, om te zien hoe de inzittende(n) het er vanaf hadden gebracht. Dat bleek reuze mee te vallen, las ik. De bestuurder hoefde zelfs niet naar het ziekenhuis. Dat iemand zonder noemenswaardig letsel uit zo’n ongeluk komt is vermoedelijk te danken aan strenge veiligheidsregels voor auto’s – of een heleboel mazzel.

Maar wat mij verbaasde op de foto’s van het ongeluk was het type auto. Dat was heel anders dan het plaatje op mijn netvlies. Daar zag ik een lichte stationwagen, niet een grijze mpv. Terugkijkend met mijn ‘geestesoog’ zie ik de auto bovendien over de witte lijn gaan vanuit een hoek die niet helemaal kan kloppen.

Wat heb ik precies gezien? Ik ben er behoorlijk zeker van dat de auto inderdaad geleidelijk naar links schoof, dus niet met een plotselinge beweging. Dat heeft een paar seconden geduurd. Daarna tolde de auto rond, maar of hij inderdaad de weg weer op kwam is lastig – er vloog wel allerlei gruis mijn kant op. Ik was echter verbaasd dat de auto in de berm lag en niet op de weg.

Alles gebeurde natuurlijk in zeer korte tijd. Het menselijk brein verwerkt de signalen van het oog maar vult die ook ruimhartig aan waar details ontbreken. Mijn vrouw – op de passagiersstoel – had de kleur van de auto wel goed gezien, maar herinnert zich een oranje kleur, die suggereerde dat de auto in brand stond of een vonkenregen produceerde. Brand was er in ieder geval niet.

Dit alles maakt nog maar eens duidelijk dat de wetenschappelijke methode niet voor niets zoveel mogelijk op objectieve metingen is gebaseerd. Observaties blijven lastig te controleren. Wel is er natuurlijk verschil tussen een automobilist die plotseling een ongeluk ziet gebeuren en een gedragsbioloog die gedragingen van een groep dieren turft. Maar ik denk dat een dashcam een andere film had opgeleverd dan mijn herinnering.

De laatste waarneming is dat het maar een haartje heeft gescheeld of ik had een beroep moeten doen op mijn AOV (Arbeid Ongeschikheid Verzekering)…

Bron foto/bericht: veluweland.nl

Please follow and like us:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.